Weekendowe porażki

Dawno, dawno temu czyli w zimowy jeszcze poranek poprzedniego weekendu, odsłaniam roletę w sypialni, a tam ... taki oto widok:

Pierwsza myśl: "Coś chyba nie tak z sąsiadem! Figurki sobie w ogródku postawił!?" Ale figurki pięknie zaczęły się poruszać :D Nagrałam filmik, ale nie chce się przesłać, trudno:( Co prawda mieszkam przy lesie, ale sarny jeszcze do blokowych ogródków się nie zapuszczały. Dziki ależ owszem, im dzikie tłumy ludzi nie przeszkadzają ;D

Stoję ja sobie zauroczona widokiem za oknem. I wtedy zauważam drugiego aktora na scenie, pod balkonem siedzi miejscowe kocisko i nieprzyzwoicie gapi się na przybyszów.

"No nie ładnie, tak się gapić na gości" - myślę sobie ...

... nie zdążyłam pomyśleć i ....

... dostało się biednemu kocisku! Z własnego podwórka został wygoniony :(

Zagłębiając się dalej w weekendowe wydarzenia, zdążyłam tylko zamieścić Pytania o zwierzęta (zapraszam serdecznie do przeczytania) i komputer odmówił posłuszeństwa. 

Usiadłam więc do maszyny, z postanowieniem zużycia dwóch kawałków batystu, których historia była taka. Spodnie, które ostatnimi czasy szyłam TU i TU według przepisu z Burdy były uszyte z batystu, co prawda łaciatego, ale nie ważne. Ważne, że napisane było BATYST:) Wybrałam się więc ja do stacjonarnej placówki Waszego ulubionego internetowego sklepu z tkaninami (dużo blogowiczek z niego korzysta). Już kiedyś pisałam w komentarzach, że praca przy wysyłce zamówień wre jak złoto, ale trzeba mieć odwagę, żeby w tym chaosie się odnaleźć. Po upolowaniu Pani, pytam ja o batyst. Pani wysuwa do połowy z górnej półki (nie mogło być inaczej!) belę tkaniny i pokazuje stojąc z ręką nad głową. 

A ja na to: "Taki cienki?!" 

Odpowiedź mogła być tylko jedna: "Gdyby był grubszy, to by była bawełna!" 

No tak ... tak to jest, jak ktoś nie pamięta z dzieciństwa maminych batystowych chusteczek oraz wcześniej nie pofatyguje się, żeby sprawdzić jak tkanina dokładnie wygląda :(((

Tak więc stałam się posiadaczką dwóch kawałków przezroczystego batystu, które totalnie nie nadawały się na spodnie.

Przypadkiem znalazłam na http://www.papavero.pl/ (super strona!) wykrój fajnej bluzki, na uszycie której mogłabym wykorzystać mój nieszczęsny dwukolorowy batyst. Wybrałam rozmiar, większy niż zazwyczaj noszę, bo bluzka zwiewna, a i czasem w strategicznym miejscu potrzebuję nieco więcej miejsca;) Później tylko drukowanie, wycinanie, wykrajanie i gotowe do szycie .... Tu się zorientowała, że to wykrój bez głębszego opisu czyli na pewno dla bardziej zaawansowanych niż ja! No nic ... materiał pocięty, więc trzeba jakoś zszyć. Tu przypomniała o sobie cienkość i delikatność tkaniny! Ratuuunku! 

Mierzę ja ten mój uszytek, pełna nadziei, że jakoś sobie poradzę i co???!!! 

ZA CIASNA!!! Wiadomo w strategicznym miejscu!

Mało tego, okazało się, że trzeba było pomyśleć wcześniej nad jej dwustronnością:

Tak wyglądać raczej nie może? Nie wiem jak to rozwiązać? 

Kolejna odsłona przeźroczystości:

Zdjęcie zrobiłam pod światło, żeby pokazać mój dramat. Ale czy ze światłem, czy pod światło nie ma różnicy, wulgarny szew przy dekolcie prześwituje i krzyczy z daleka! Bluzka wylądowała w koszyku "niechciane, niekochane" i nie mam bladego pojęcia co z tym wszystkim zrobić?

Trochę przynudziłam, ale musiałam się wyżalić. Depresję szyciową złapałam na cały tydzień. Na szczęście w piątek, mimo chorobowego stanu, przygotowałam plany na przyszły tydzień, wyciągnęłam materiały, dodatki... A na pocieszenie zrobiłam sobie bransoletkę, którą Dynia raczyła w swojej uprzejmości zaprezentować:

Pozdrawiam wiosennie!